We zijn zoals jullie misschien wel gezien hebben inmiddels al veilig aangekomen in Kaapstad. Onze 13.000km reis dwars door prachtig Afrika zit erop. De laatste keer dat we jullie echt geüpdatet hebben was over Zanzibar. We hebben sindsdien nogal wat meegemaakt. Hier in Kaapstad hebben we even de tijd om even te bezinnen en terug te blikken. Dat hebben we ook wel even nodig na al die landen, culturen en indrukken. Hier deel 1: Victoria Falls!
Victoria Falls, of Vic Falls zijn Afrika’s grootste watervallen en ligt zowel in Zambia als Zimbabwe. Per minuut stort er zo’n 550 miljoen liter water van de Zambezi rivier zo’n 100 meter naar beneden. Tijdens hoog water (rond april) kan dit oplopen naar 750 miljoen liter water. Elke maand zien de Falls er anders uit. Tijdens laag water zijn de contouren heel goed zichtbaar. In April is de waterval op zijn krachtigst en is over de hele breedte van de waterval een gordijn van wit water te zien. Het water in de rivier is dan echter wel troebel, door het meegesleurde zand. Een aantal maanden later is dat minder, het water is dan prachtig helder, maar de kracht is dan wel weer afgenomen.
Vanuit Livingstone, Zambia zouden we de watervallen gaan bezoeken, tijdens laag water. Livingston, vernoemd naar Dr David Livingstone, stelt op zichzelf niet heel veel voor. Maar vanuit dit stadje is er een enorme hoeveelheid activiteiten te doen op in en rondom de watervallen; raften, bungyjumpen, gorge swings, helikopter vluchten, boottochten en ga zo maar door. Omdat ons geld helaas niet eindeloos is, moeten we helaas keuzes maken.
We kozen allereerst om via Livingstone Island de “Devils Pool” te bezoeken. Een gids nam ons (An en ik, Ash en Dave) mee over, letterlijk, de rand van de watervallen. De wandeling was hier en daar flink klimmen over de rotsen, maar deels ook door het water.
Op zo’n 20m afstand waar het water met een noodgang naar beneden kletterde, waanden we ons met schoenen en al met z’n vijven hand in hand door de stromende rivier, het water tot ons middel. Het was goed uitkijken waar je stapte want de stenen en rotsen onder water waren flink glad. Na ongeveer een half uur lopen kwamen we aan bij Livingstone Island. Dit eiland was als eerste ontdekt door David Livingstone in 1855. Hij maakte vanuit daar de schoonheid van de watervallen kenbaar aan de wereld.
Het eilandje ligt aan de rand van de watervallen en is tijdens hoogwater volledig omgeven door water, alleen per boot te bereiken. Tijdens laagwater kun je er ook naartoe lopen, zoals wij nu deden. Vlakbij het eiland lag de Devils Pool, ons doel van deze wandeling. We hadden hier al veel over gehoord! Hoe angstaanjagend het ook was, zwemmen naar de rand van de waterval en dan ook nog eens op het uiterste randje zitten, leek ons fantastisch!
We stapten voorzichtig het water in. De gids ging ons voor en vroeg ons zijn lijn te zwemmen. De rivier stroomde hier redelijk. We moesten stroom opwaarts zwemmen en vervolgens met de stroom mee afzakken tot een ander eilandje.
So far, so good. Hier trokken we onze hiking boots uit en klom,en we richting de rand van de pool. De pool was een diep stuk water omgeven door rotsen. Aan de rand van de waterval, reikten deze rotsen tot net onder het water niveau. Het water wat daaroverheen ging, viel 100m naar beneden. Door deze omstandigheden was het mogelijk hier te zwemmen.
De gids legde uit dat als we te veel naar rechts zouden springen we meegenomen zouden worden door de stroming en niet in de pool terecht zouden komen. Waarschijnlijk zou hij ons nog wel kunnen vastpakken voor het slecht zou aflopen. Hij liet duidelijk zien waar we wel moesten springen en deed het ons voor. Hij ging even onder water en dreef vervolgens naar de rand van de pool en de waterval. Behendig klom hij erop en gebaarde dat het onze beurt was. We keken elkaar even bedenkelijk aan, wie eerst zou gaan. Dave zetten z’n voeten neer op de plek die ons was aangewezen, zwaaide naar de camera en sprong in het water. Nadat ook hij had plaatsgenomen gingen wij ook.
Het moment van springen is even eng, maar daarna nam de angst al snel af. We zaten nu alle 5 op het randje van de waterval.
Er werden wat foto’s gemaakt en toen was het tijd voor de volgende stap. We moesten over de rand van de waterval heen gaan liggen, terwijl je enkels werden vastgehouden door de gids. Onder je zag je de miljoenen liters water naar beneden storten. Overal waar je keek zag je regenbogen, een ongelooflijk mooi gezicht!
Na wat verschillende poses voor de camera mochten we nog een keer springen. Dit ging ons al heel wat makkelijker af. Al zwaaiend naar de camera sprongen we het water nog een keer in en klommen eruit.
Na ons afgedroogd te hebben begonnen we aan de terugweg. Door alle opwinding was het soms wat moeilijk te concentreren op het pad boven en onder water, maar we kwamen veilig weer terug bij de ingang. Vanaf daar maakten we nog een wandeling aan de overkant van de watervallen. We konden zien waar we zojuist hadden gelopen en gezwommen, een bizar gezicht.
Nog diezelfde middag was het tijd om Vic Falls vanuit een heel ander perspectief te bekijken. Met een Microlight vliegtuig zouden we beiden een 15 min durende vlucht over de watervallen maken! Een Microlight vliegtuig is niets anders dan een grote delta vlieger aangedreven door een motor + propeller. Samen met een piloot vlieg je tot zo’n 300m hoogte in het volledig open ‘vliegtuigje’. Anne zou eerst opstijgen, daarna ik.
We zaten recht achter de piloot. Nadat de koptelefoon en helm waren opgezet, (alleen) een riem om je middel vastgeklikt, reden we de startbaan op. De piloot gooide het gas vol open. Binnen no time waren we in de lucht. Het stijgen ging snel, heel snel. Binnen enkele bochten waren we op,de juiste hoogte.
We vlogen over de Zambezi rivier richting de Falls. Daar maakte we een scherpe bocht (we hingen volledig zijwaarts) om de watervallen van de Zambia kant te bekijken. Die zagen er opeens heel nietig uit. Het was heel erg tof om de watervallen in z’n totaliteit te zien. Je kon goed zien hoe de waterval gevormd was, door een scheur in de aardbodem.
We vlogen doornaar de Zimbabwe kant waar nog veel meer water naar beneden kletterde. Deze kant hadden we vanaf de grond niet gezien. Helaas begonnen we toen alweer aan de terugvlucht. In de rivier waren Olifanten aan het baden en dreven nog wat nijlpaarden. Het dalen en landen ging net zo snel als het opstijgen. Binnen enkele scherpe bochten hingen we recht voor de landingsbaan. Ik verwachte een bumpy landing door de kleine wieltjes die onder het vliegtuigje hingen. Niets was minder waar. We gleden de landingsbaan op en reden terug.
De Victoria Falls zijn werkelijk fantastisch! Wederom zijn we een onvergetelijke ervaring rijker!
Bekijk al onze foto’s van Vic Falls!
