Soms maken we het onszelf ook niet gemakkelijk tijdens deze reis. De dag dat we Singapore voor de Filipijnen verruilden was zo’n dag. ’S Ochtends stonden we al om 5.30u naast ons (hostel) bed. Iets minder dan een half uur later in de metro naar het vliegveld waar we 3 uur later op het vliegtuig stapten. We landden op Clark Airport, 3 uur ten noorden van Manila. Omdat we het chaotische Manila zelf graag wilden ontwijken en er rondom het vliegveld niet veel meer is dan heel veel sekstoerisme hadden we het plan gevat direct door te reizen naar de stad Vigan in het noord oosten van Luzon. Dus dooooorrrr… Eerst met de Jeepney naar de busterminal en daar nog eens door voor een 10 urige busrit! Even na twaalven kwamen we aan in Vigan en binnen no-time zaten we in een tricycle -een motor met zijspan, de tuctuc van de Filipijnen- naar ons “hotel”. We verbaasden ons erover hoe soepeltjes het allemaal verliep, maar man wat een reis!
Hotel Vigan “The Aristocrat of the North” viel ons niet mee. Een warm vochtig kamertje en bedden met een soort tuinkussens als matrassen. Nice!
De Filipijnen zijn een lange tijd geregeerd door de Spanjaarden. Die hebben nogal hun sporen nagelaten. Zo betalen de Filipinos nog steeds met de Peso en is er behoorlijk wat Spaanse Architectuur. Vigan is de beste plek waar dit bewaard is gebleven. Een dag lang zwierven we door de prachtige straatjes van de binnenstad, afgesloten voor verkeer, en maakten we kennis met de Filipinos.
Met paard en wagen mocht er wel worden rond gereden en die moeten natuurlijk ook ergens parkeren.
Dit is dus zo’n tricycle. Het zijspan is geschikt voor 2 personen, al is dat wel een beetje smal voor onze (vooral de mijne) westerse heupjes. Baggage gaat gewoon op het dak, of achterop!
Tricycle chauff in opleiding
Bijna heel de Filipijnen zijn Katholiek, ook nog van de Spanjaarden. Dat is best bijzonder, gezien alle buurlanden overwegend Hindoeistisch, Boeddhistisch of Islamitisch zijn
Het was zondag dus er was een dienst gaande. Mensen liepen voortdurend in en uit. De dienst was door grote speakers aan de buitenkant van de kerk ook te horen voor de mensen die geen zin hadden om binnen te zitten denk ik. Overigens was de hele dienst in het Engels. Dat is dan weer iets wat de Amerikanen (samen met de Jeepneys) hebben achter gelaten.
We liepen ook nog tegen een bruidspaar aan. We konden het niet laten te vragen of we niet een foto van ze mochten maken. Al gauw werd Annie de foto ingesleurd!
Ondanks een hoop gereis was een mooie eerste kennismaking met de Filipijnen. Helaas hadden we een inschattingsfout gemaakt. We dachten dat we vanuit hier direct konden doorsteken naar onze volgende stop Sagada. Hemelsbreed waren we daar maar zo’n 50km van verwijderd. We hadden alleen even over het hoofd gezien dat er een flinke bergketen in de weg lag die we niet konden oversteken. Dit betekende dat we eerst weer een reis van zo’n 8 uur naar het zuiden moesten maken, om vervolgens weer 8 uur naar het noorden te reizen. Een harde les die we leerden om ons goed in te lezen op routes en verbindingen hier in de Filipijnen!
Deze tegenvaller gaf ons wel de mogelijkheid de lange reis te breken in het surfdorpje San Juan, waar ik m’n surf skills weer even kon testen.
