Nadat we de feestdagen hadden doorgebracht in Nederland vervolgden we onze reis naar centraal Amerika. We hadden het idee opgevat om door een relatief klein gebied 2,5 maand lang op laag tempo te reizen. In Zuid Amerika hebben we enorme afstanden afgelegd omdat we veel wilden zien. Hierdoor moesten we flink doorreizen en hadden we weinig ruimte om langere tijd in bepaalde gebieden te blijven, toen een bewuste keuze. Daarnaast moet Eddie nu genezen van een nare sandfly beet dus zijn we ook gedwongen om rustig aan te doen en een ziekenhuis te vinden (waarover later meer).
Een lange dag reizen bracht ons van Amsterdam naar Antigua in Guatemala. Een koloniale stad die midden tussen de actieve vulkanen ligt, niet heel ver van de hoofdstad Guatemala stad. Een ideale start van deze etappe van de reis! Het is er kleurrijk, de mensen zijn heel vriendelijk en er is veel te zien en te doen. We sliepen in Yellow House waar we iedere ochtend een uitgebreid ontbijt kregen voorgeschoteld en konden relaxen op het dakterras! Hangmatten en uitzicht op een actieve vulkaan.
We hebben de dagen doorgebracht met rondslenteren door het centrum, een fotografie cursus, een bezoek aan een macadamia nootjes farm (waar we het ‘geluk’ hadden de eigenaar te treffen. Een Amerikaan die een sterke mening had over de situatie in Europa en dat we maar beter snel konden wegwezen daar. Ik heb nooit zo de behoefte met dit soort lui in discussie te gaan maar bij Eddie triggerde hij wel wat ;-)) en koffie drinken (want dat kan hier heel goed!). De temperatuur ligt het hele jaar door rond de 24 graden waardoor het aanvoelt als lente, een luxe na de kou in Nederland!
Guatemala stad
Een plek die we liever hadden willen vermijden maar we waren noodgedwongen hier wat tijd door te brengen. In Nederland waren we er na drie huisartsbezoeken, een dermatoloog en twee bezoeken aan het AMC eindelijk achter dat Eddie een huidinfectie heeft. Een serieuze infectie van de bacterie Leishmaniasis. In Bolivia is Eddie door een sandfly gebeten, wat relatief onschuldig is maar niet wanneer deze vlo een bacterie meedraagt. We hadden een go gekregen van het AMC om onze reis te vervolgen maar we moesten de infectie, die inmiddels een open wond was geworden, wel snel behandelen. De resultaten van de kweekjes zouden ze ons mailen zodat we weten hoe het behandeld moet worden. Opzoek naar een kliniek en een behandeling dus. Op zijn zachtst gezegd een uitdaging in Guatemala. Voor we vertrokken hadden we wat research gedaan en na wat zoeken kwamen we terecht bij hospital Centro Medico. Na een consult met een arts die (thank god) goed Engels sprak was de conclusie snel gemaakt. Om dit te genezen heeft Eddie 21 dagen lang iedere dag een injectie nodig en waren de eerste drie dagen cruciaal om te monitoren of zijn lichaam het medicijn accepteerde. De injectie was snel opgelost, die kon ik zetten zodat we na drie dagen onze reis konden vervolgen.. Slik. De eerste drie dagen konden we samen!? doorbrengen in een public hospital zodat ze Eddie goed konden monitoren. Nog een weekend Antigua en maandagochtend werden we verwacht in zone 6 (de stad is verdeeld in zones) in het publieke ziekenhuis. Voor het gemak waren we de avond ervoor alvast naar Guatemala stad gereisd. Normaliter vinden we het verblijf in een stad niet zo’n ramp maar geloof ons, zelfs wij werden hier niet blij van. ‘S ochtends pakten we een taxi naar zone 6, een uithoek die je zelfs op Google Maps niet kunt vinden. Met onze volle backpacks kwamen we terecht in een nog veel vollere wachtruimte. Er zat minimaal 100 man en die moeten het op zijn minst vreemd hebben gevonden om ons daar te zien, al werden we niet ongegeneerd aangestaard. Het grote wachten kon beginnen. Maar liefst anderhalf uur voor er iets gebeurde, tot we dokter Riley zagen die ons een paar dagen geleden had geholpen. Gelukkig, we zaten goed! Na wat administratieve rompslomp, een aantal testen en drie artsen (!?) verder konden we meelopen naar onze kamer.
De behandeling kon meteen beginnen omdat ze de medicijnen op voorraad hadden. Rond het middaguur kwam er een team van 7 vrouwelijke verpleegkundige en twee artsen aanlopen. De eerste injectie! Met 7 vrouwen en ik stonden we in de kamer en Eddie’s broek moest naar beneden voor de allereerste prik in zijn bil, op naar genezing! Dit zorgde uiteraard voor wat gegiechel. Ik moest alvast goed meekijken want over drie dagen was het de bedoeling dat ik dit zelf ging doen. Ik was geen fan van prikken en als de dood voor diepe wonden, je begrijpt daar ben ik inmiddels overheen. De wond moet iedere dag schoongemaakt worden waarna ik de injectie geef. Een vreemd ochtendritueel.
We hadden bedacht dat we vanaf het ziekenhuis wel een aantal keer de stad in konden, maar dit werd afgeraden. Dit deel van de stad was niet veilig en we zaten in een behoorlijk zwaar bewaakt pand. Er zat niets anders op dan lezen, schrijven, spelletjes spelen, series kijken en wachten op de drie maaltijden van de dag. ‘S ochtends en ‘s avonds was dit chocolade pasta of nee toch bruine bonen spread 😉 weeïge thee en muffe tortilla’s, de lunch was ietsje beter. Niet iets waar, vooral ik, heel erg naar uitkeek. Natuurlijk waren we niet de enige, er liepen een aantal stokoude dametjes rond en als je het mij vraagt spookte er van alles rond. Na drie dagen werd Eddie ontslagen uit het ziekenhuis en gingen we met onze verbandtrommel en 20 injecties op pad. Op naar Lake Atitlan.
