Na ons ziekenhuisbezoek in de red zone van Guatemala stad hadden we behoefte aan een comfortabele, mooie omgeving en some good food! Omdat we iedere dag minimaal een uur bezig zouden zijn met het verzorgen van Eddie’s wond en zijn injectie besloten we het lage tempo erin te houden. Een aantal dagen dorpjes bezoeken aan Lake Atitlan en ons Spaans bijspijkeren was het idee.
Het begon allemaal met een taxi rit in Guatemala stad door zone 6 naar (als het goed is) een busstation in zone 1. We zullen het niet mooier maken dan het is, Guatemala Stad is gevaarlijk. Er is enorm veel corruptie en elke levering (zelfs van levensmiddelen) gaat vergezeld, met een begaler met een enorme shotgun met vinger op de trekker. Bij een soort van garage werden we afgezet. We hadden online behoorlijk moeten zoeken naar de juiste informatie om een bus te pakken naar het dorpje Panajachel. En daar sta je dan met je volle bepakking, taxi rijdt net weg, voor een garage deur. Ik voelde me een behoorlijke oen toen ik naar binnenliep om naar de bus te vragen. Ons Spaans gaat weer met sprongen vooruit en de man zei meteen ‘si claro’ de bus vertrekt over 20 minuten. Thank god! De luxere bussen vertrekken vroeg in de ochtend. De chicken bus vertrekt in de middag. Deze chicken bus ging er natuurlijk ook drie keer zo lang over doen, maar goed we hadden alle tijd van de wereld. De bus stopt overal waar mensen staan, er wordt eten verkocht tussen de stops door en de bus werd voller dan vol. Een comfortabele rit was het niet, maar we bespaarden een hoop geld.
Pana
Panajachel (Pana) was onze eerste stop aan Lake Atitlan. We sliepen in Mario’s Rooms met een behoorlijke discount en sloten de dag af met sushi!
De volgende dag begon met een bezoekje apotheek. We hadden een waslijst aan voorgeschreven recepten en verband. Even later waren we terug in de hotelkamer. We keken elkaar even aan, nu geen zusters meer. Gelukkig wel een soort pijnstiller waardoor ik zonder dat Eddie heel veel pijn had de wond kon schoonmaken. De eerste injectie zonder toezicht was behoorlijk zenuwslopend. De vloeistof in de injectie, de luchtbellen eruit, de juiste plek op Eddie’s bil bepalen en de daadwerkelijke prik zelf. Reizen gaat niet altijd over rozen. De rest van de dag brachten we door aan de oever van het prachtige meer. Uitzicht op vulkanen, steigers, bootjes en heel veel winkeltjes met mooie spullen. We vonden een waanzinnige koffiezaak en de rust keerde een beetje terug.
San Antonio Palopo
Het weekend besloten we in San Antonio door te brengen. We boekten een mooie kamer in een hotel met uitzicht op het meer en meerdere vulkanen! Waar Pana heel toeristisch is, kwam San Antonio heel authentiek over. Alle mannen, vrouwen en kinderen lopen altijd in traditionele (Maya) kledij. Elk dorpje een andere kleur, dat hadden de Spanjaarden bedacht om de dorpen uit elkaar te houden. Ik heb het geprobeerd en het zit super comfortabel en het is nog mooi ook!
San Antonio staat bekend als een van de plaatsen aan Lago Atitlan met het beste uitzicht op het meer en de omliggende vulkanen. Eddie was vanochtend vroeg opgestaan voor wat foto’s maar werd vooral verrast door deze wel heel gezellige boot om 6 uur ‘s ochtends.
We maakten her en der een praatje met de dorpsbewoners en maakten kennis met Helena die bijna drie werd. Ze gaf ons een soort nootje, eetbaar of niet dat weten we niet maar ze is super schattig! We slenterden rond tot de zon onderging.
San Marcos
Hippie paradise. We brachten hier de eerste dagen van onze Spaanse cursus door. Dit keer reisden we per boot! Alles ging heel soepel tot we accommodatie moesten zoeken. Er was geen water waardoor veel hostels gesloten waren. Na een paar rondjes kwamen we terecht bij Hostal del Lago. Een prachtige gemeenschappelijke ruimte aan het water, yoga, lekker eten en filmavonden! De kamer daarentegen was oké. Toilet en douche waren niet oké. En hippies ruiken niet zo lekker, waardoor alles sowieso een beetje smoezelig werd. Het ontbreken van water hielp daar niet bij.. Maar goed het was niet duur en er zat een lekker ontbijt bij.
De Spaanse les kregen we van Veronique. Iedere dag van maandag tot vrijdag en dan drie uur lang! De dagen brachten we door met les, studeren, filmavonden en onze ogen uitkijken naar de hippies. En een yoga les! Op een prachtig plateau bovenop het meer. We slenterden door het dorpje en gingen vroeg naar bed. In dat soort ritme zitten we sowieso een beetje, het koelt heel erg af in de avond en we staan vroeg op, bijna met zonsopgang.
San Pedro
Onze laatste stop aan Lake Atitlan. We meerden aan met de boot en hadden al accommodatie op het oog. Deze was echter behoorlijk aan de prijs, voor een kamer zonder raam. Dat gingen we niet doen. Bij het volgende hotel hadden we meer geluk. Voor minder in een kamer met raam en goede badkamer. En omdat de kamer waar we ons in hadden gesetteld al bezet bleek te zijn hadden we nog meer geluk. Voor dezelfde prijs in een enorme kamer met uitzicht. Een sprookjesachtig uitzicht met een waanzinnige zonsopgang en een heldere sterrenhemel ‘s Nachts.
Het waterpijl van het Atitlan meer stijgt voortdurend. De afgelopen 30 jaar, maar liefst meer dan 10 meter. Hierdoor staat een groot aantal huizen deels of volledig onder water.
De laatste twee dagen les hadden we via dezelfde school maar dan in San Pedro en dat was behoorlijk pittig! De verledentijdsvorm in het Spaans is niet eenvoudig. Maar we hadden in een week tijd heel veel geleerd en blij dat we weer een beetje op gang waren met ons Spaans. Voor de komende dagen hadden we geboekt in Earth Lodge, Daarover binnenkort meer.
