Voordat we vertrokken eind oktober was dit een van de onderdelen van de reis waar we het meest naar uitkeken; hiken op het dak van de wereld! 10 dagen lang zouden we ons te voet van ‘teahouse’ (berghut) naar teahouse verplaatsen met uitzicht op bergtoppen van rond de 8000m met als uiteindelijke doel Annapurna Basecamp op 4100m.
In Afrika besloten deze hike in een tourtje te doen. De groep bestond maar uit 6 personen. Wij, een Engels koppel Mark en Chelsea, Victoria, ook Engels en de Duitse Veronica. We werden bijgestaan door een onze guide Tashi, een assistent guide, een gids in opleiding en 3 dragers (sherpa’s).
Na een stevig laatste ontbijt in Pokhara laadden we onze tassen in het busje en reden naar het startpunt van de grote wandeling. We ontvingen beide een waterdichte sporttas waarin we al onze spullen voor 10 dagen moesten stoppen. Een slaapzak, wat toiletartikelen, 3 t-shirts, een trui, een paar schone onderbroeken, thermo ondergoed, waterdichte broek en 2 sneldrogende handdoekjes, dat was alles. Bij het startpunt maakten de dragers een constructie van de 2 sporttassen en een klein tasje voor zichzelf. De tas ging op de rug en werd ondersteund door een geïmproviseerde hoofdband. Het voelde een beetje vervelend dat zij onze zware spullen droegen en wij rondhuppelden met kleine rugzakjes voor onze dagelijkse spullen en snacks.
We zijn er klaar voor!
We gingen op pad. De eerste dag hadden we een makkelijk dagje om er een beetje in te komen, maar 4 uur lopen, maar wel 4 uur stijgen. Het was nog winter in Nepal, maar Nepal kent zachte winters. Het was dus nog warm op deze hoogte!
Flink bezweet, maar zonder veel moeite bereikten we het eerste teahouse, een simpel gebouwtje met een restaurantje en kamers met triplex wandjes. We aten ’s avonds de specialiteit van Nepal, Dal Bhat. Een soort currysoup, met lentils en wat groenten, sojabonen, iets pittigs en rijst. Best wel lekker! Het was fijn weer in een groep te reizen. We konden weer een beetje kaarten en socializen. Dat hadden we wel gemist in India!
’s Nachts ging het mis! De Dal Bhat, waarschijnlijk in het bijzonder de sojabonen, was bij Annie niet zo goed gevallen. Ze had voedselvergiftiging opgelopen! Heel Afrika en India kom je door zonder echt problemen en uitgerekend hier, in de bergen gaat het mis! Na een gebroken nacht moesten we de volgende dag toch maar weer op pad. We hadden niet zomaar een dag voor ons, maar een van de zwaarste van de hele trip; we gingen 1300m stijgen! Kotsmisselijk, helemaal leeg en zonder energie, begon An er toch maar aan. Het was zwaar, het was afzien, het was door hel en terug maar uiteindelijk heeft ze het toch gehaald, de bikkel! Zo’n grote klim op een lege maag is echt niet niks!
Na een goede nacht slaap voelde An zich gelukkig iets beter. Vroeg voor zonsopgang ging ik op om Poon Hill te beklimmen. An bleef liggen om nog wat extra rust te pakken. Vanaf deze heuvel, ongeveer een uur omhoog vanaf het teahouse waar we verbleven, zou je een perfect panorama uitzicht hebben op de hele Annapurna mountain range. Inmiddels was het al een stuk kouder op dit uur en deze hoogte. Volledig ingepakt en bewapend met een hoofdlamp begonnen we de klim. De lucht zat potdicht, de maan was nergens te bekennen en er was geen ster te zien. Halverwege had onze gids er een hard hoofd in. We zouden niets van de bergen en de zonsopgang zien en hij stelde voor om terug te keren en onze energie te sparen voor de komende dagen. Flinke teleurstelling, maar we zagen in dat hij waarschijnlijk gelijk had…
De rest van de dag liepen we door besneeuwde bossen door de regen, hagel en de sneeuw! Het was flink glijden en we moesten uitkijken dat we geen blessures opliepen. Na een zware dag lopen bereikten we ons teahouse in Tadepani. We zouden wederom een schitterend uitzicht moeten hebben, maar het was mistig, de lucht zat nog steeds potdicht en we zagen geen hand voor ogen.
De volgende ochtend werden we gewekt door onze gids, Tashi. De lucht was opengetrokken en we hadden een prachtig zonsopgang! Eindelijk zagen we de bergen!
Annapurna South (7210m) bij zonsopgang
De wandeling vandaag was lang, maar prachtig! We liepen door kleine Nepalese dorpjes, werden gezegend door een vrouw met een Varna, kruisten een prachtige hangbrug, liepen tegen heel wat lokale bevolking en ezels aan. Helaas begon het na de lunch wel weer te hozen zodat de laatste 500m klimmen richting Chomrong nog even afzien was. ’s Avonds vierden we de verjaardag van Chelsea en wist ik een telefoon te vinden om mijn moeder te feliciteren met de hare!
We werden de volgende ochtend wakker met een prachtige zonsopgang en uitzicht op de bergen! Ons einddoel konden we bijna zien en we hadden zin in de wandeling vandaag!
De afgelopen dagen hadden we langs de voet van Annapurna South gelopen. Vanaf vandaag zouden we de vallei induiken, deze berg passeren en langzaam bewegen richting Annapurna I. Ook liepen we langzaam in de richting van Machapuchare (6993m) ‘Fishtail’, qua vorm de meest karakteristieke berg van het stel.
Machapuchare “Fishtail” aan de rechter kant
Na een dag eerst heel veel dalen, toen heel veel stijgen een beetje dalen en weer langzaam stijgen bereikten we ons teahouse Himalaya Hotel op 2820m. We waren nog een dag verwijderd van ons einddoel! De zon was wederom bedekt door een dik pak wolken en het was koud!! Het teahouse had geen kachel, dus na het eten zijn we dik ingepakt onze slaapzakjes ingegaan om maar snel in slaap te vallen. Dat lukte gelukkig.
Vandaag was de dag van de waarheid. We hadden 1300m te klimmen naar ABC (Annapurna BaseCamp). Het weer zag er niet best uit. Er hingen witte sneeuwwolken en er was geen bergtop te zien! De afgelopen nacht had het al flink gesneeuwd want de paden waren helemaal wit. An en ik hadden als enige wandelstokken, maar we hadden geen stijgijzers, niemand niet. Dit kon nog wel eens een moeilijke klim worden.
Hoe hoger we kwamen hoe meer het besneeuwde pad veranderde in een ijspad. Het zag er niet goed uit! Door de sneeuw en het ijs liepen we zo’n 2 uur verder. De ene persoon na de andere gleed uit.
Deurali, op 3200m, was het kritieke punt. Naast dat het pad ijzig en besneeuwd was, bestond er vanaf dit punt een paar uur lang lopen ook lawinegevaar. We wonnen informatie in van andere wandelaars die terugkeerden van de top of halverwege teruggekeerd waren omdat ze de verdere klim niet zagen zitten.
De groep @ Deurali
De gids, of eigenlijk G Adventures, hakte de knoop door. We zouden het niet riskeren, we zouden niet doorgaan! Al zou de tocht omhoog nog wel gaan, de terugtocht naar beneden zou nog veel lastiger worden, voor ons, maar ook voor de dragers met de enorme pakketten op hun rug. Daarnaast zag het weerbericht voor de komende dagen er zo slecht uit dat we kans hadden dat we in zouden sneeuwen op ABC! Wat een domper! 5 dagen lang duizenden meters klimmen en dalen, regen, hagel, sneeuw, een voedsel vergiftiging… ABC halen zou de beloning zijn en het het allemaal waard maken!
Flink balend en glijdend (ik ging een paar keer flink onderuit en boog 2 hikingpoles) begonnen we de terugtocht. Ondanks dat we er weinig aan konden doen en het waarschijnlijk een stuk veiliger was, voelde het echt als een verlies! Himalaya 1, Eddie en Annie 0! Het was nog eens extra vervelend dat we niet gewoon in een keer de bergen uit konden zijn, maar het nog 5 dagen lopen zou zijn. Daarnaast beloofde het weerbericht nog een hoop regen en weinig uitzicht op de bergen achter ons.
We daalden die dag nog zo’n 6 uur af. De volgende dag toen we ons verlies een beetje verwerkt hadden daalden we verder af. We gingen richting De heet-waterbronnen van Jinhu. Het kwam echt met bakken uit de lucht. We sjokten 8 uur lang in poncho’s door het natte berglandschap. Normaal had dit een mooi euforisch moment moeten zijn, zo tegen het einde van de trek. Nu hadden we er niet heel veel zin in. Gelukkig was het echt wel heel gaaf! De bronnen bevonden zich aan een riviertje in een kloof midden tussen de bossen en de regen had ook wel wat. Het was heerlijk warm en hier een uurtje of 2 rondhangen met een biertje was zeker geen straf!
Terug in het teahouse leerden we Momo’s maken, een soort Nepalese versie van Dim Sum. Zo werd alles toch nog een beetje goed en kropen we langzaam uit ons dalletje. 🙂
Doordat we een dag ‘gewonnen’ hadden, waren de loopdagen nu een stuk korter en hadden we meer de tijd om te genieten van de omgeving. De achtste dag was de omgeving ook echt te gek. Prachtige dorpjes, pittoreske bruggetjes, stroompjes, watervalletjes, varens en kliffen. In het dorpje Tolka aangekomen trok de lucht zowaar open! Dit zorgde voor prachtige plaatjes.
Links: Ali (porter), rechts: “Spiderman” (assistant guide)
De verdere wandeling ging verder zoals hij de voorgaande dag geëindigd was. Prachtige bergdorpjes, rondrennende spelende kindjes, mooi uitzicht op de Annapurna range achter ons.
De allerlaatste ochtend werden we nog getrakteerd op de beste zonsopkomst en uitzicht van de hele trek!
Na een korte wandeling bereikten we de weg, waar een busje al op ons stond te wachten, die ons terug naar Pokhara zou brengen. Het was een trip met veel ups en downs (letterlijk en figuurlijk). Maar het was echt een ongelofelijke ervaringen om je tussen toppen van 8000m te begeven! Het was zwaar, 10 dagen lang elke dag te lopen, maar elke meter stijgen en dalen dubbel en dwars waard! Dit was zeker niet de laatste keer dat we de Himalaya en Nepal zullen bezoeken. See you next time Himalaya!