Van de 2-3 uur slaap waar we op hadden gehoopt is het helaas niet helemaal gekomen. Toen we net lekker in slaap waren, slaakte An een gil; er zat een heel groot beest op haar, in haar bed! We sliepen verder in een (eenpersoons) bed en toen we weer net een beetje lekker in slaap waren, ging de wekker, om 00.45! Versuft raapten we zo snel en zo zacht mogelijk (we sliepen tenslotte in een dorm) onze spulletjes bij elkaar. Beneden stond het minibusje al klaar, in de stromende regen laadden we onze tassen in en stapten in. Er waren maar twee andere meisjes, Charlotte & Janneke, (zusjes) en die waren nog Nederlands ook. We hebben op Java al heel veel Nederlanders ontmoet.
Gurung Bromo
Midden in de nacht reden we eerst zo’n 2 uur met de minibus. Vervolgens stapten we over op een Jeep voor nog een uur over wat ruiger terrein. Rond 04.00u kwamen we aan bij een uitkijkpunt die uitkeek op de vulkaan Bromo, een grote krater, een grote zandvlakte, omringd door prachtig groen landschap (bleek later dan, want het was nog pikke pikke donker!). Wij, en nog zo’n 200 anderen (het was super druk), kregen flink de tijd om te genieten hoe dit prachtige landschap beetje bij beetje oplichtte door de opkomende zon.
Uit de vulkaan stegen constant pluimpjes rook omhoog. Anderhalf uur en 100 foto’s later was het tijd voor ontbijt. Na een simpel ontbijtje stapten we weer de jeep in. Het hele uur haarspeld bochten die we omhoog hadden gereden, reden we nu weer naar beneden :). We vervolgden onze weg over een enorme zandvlakte, waar we op een bepaald punt parkeerden om een flinke krater te gaan beklimmen.
Onze vette Jeep
De krater was niet Bromo zelf, maar was een andere krater aan de voet van Bromo en nog steeds actief. Het was bizar om op de rand te zitten van zo’n grote stomende schoorsteen.
Ik was nog even een bezienswaardigheid. Aziaten vinden het maar wat leuk om op de foto te gaan met een lange westerse man. Uiteraard gaat dit nooit zonder peacetekens!
Voor de klim omhoog, zo’n half uur lopen, kon je je ook laten rijden op hele kleine paardjes. Fit als we onszelf voelden sloegen we dit aanbod af. De paardjes waren echt heel klein en leken het met sommige passagiers al zwaar genoeg te hebben.
Na dit Bromo avontuur hopten we eerst de Jeep en daarna de minibus weer in. Het was nog zo’n 7 uur rijden naar Sempol, het vertrekpunt om het Ijen platteau te bezoeken.
Ijen Platteau
Het Ijen Plateau is een vulkanische regio in het oosten van Java, bestaande uit o.a. 3 grote toppen van Ijen (2368m), Merapi (2800m) en Raung (3332m) omgeven door een prachtig groen gebied die met name voor koffieplantage wordt gebruikt. Na een avondje bijkomen van een ons Bromo avontuur, een lange rit en en wederom een kort nachtje slaap, ging de wekker dit keer om 03.45u! Een korte rit bracht ons naar de voet van Kawah Ijen, een krater van 2148m met daarin een groot meer gelegen, een klim van zo’n 2 uur omhoog… eazy! Aan de rand van dit meer wordt nog steeds veel zwavel gewonnen. De enige manier om dit te naar beneden te krijgen is dit te dragen. Tijdens de wandeling kwamen we al gauw de eerste zwavel drager tegen die met een houten stang met twee lege manden daaraan bevestigd op weg naar boven was. Hij vertelde dat hij die manden bij de krater ging vullen met zo’n 90kg verse zwavel, welke ook weer het hele eind naar beneden gedragen moest worden, een wandeling van zo’n 6 uur. (Konden ze hier niet beter die arme paardjes inzetten?) Dit zou hem zo’n Rp.60.000 opleveren, zo’n €5! Dagelijks deed de beste man dit twee keer, een loodzware baan! Na een een behoorlijk vermoeiende klim kwamen we boven op de krater rand. Wat een uitzicht, wat een landschap, wat een kleuren! Een enorme krater omringde een een knal blauw meer. Aan de rand van het meer stegen grote stoom/rookwolken op.
Langs ons liepen de zwaveldragers met hun manden gevuld met het knal oranje en gele zwavel.
Uiteraard wilden we dit hele tafereel graag van dichtbij bekijken. De man die ons op weg naar boven wat dingen had verteld, had zich inmiddels ontpopt tot gids (mooi hoe zoiets gaat :)) en nam ons mee naar beneden. We waren echt als de dood om die mannen met al dat gewicht op hun schouders in de weg te lopen, want het waren er nog al wat. Het was nog een hele uitdaging ze te ontlopen op de smalle rotspaadjes.
Beneden aangekomen, sloeg de zware zwaveldamp, een geur die zo sterk naar rotte eieren rook, ons al gelijk op de keel, neus, ogen en longen. Mannen met lange ijzeren stokken en een sjaal voor hun mond gebonden stonden in de volle rook het zwavel los te bikken. Ze deden dit de hele dag!
Niet alleen wij hadden last van de damp, alle dragers en bikkers ook. Overal om ons heen werd luid gehoest en geproest. Echt gezond kon dit toch niet zijn! Later vroeg ik aan onze gids of er veel ziekte- en sterftegevallen waren. Hij vertelde ons dat heel erg meeviel. De reden hiervoor was dat de mannen veel honing en eigeel aten. Daarnaast hadden ze veel beweging waardoor ze erg fit bleven. Dat moeten we dan maar geloven…
Vers gewonnen zwavel, nog warm, oranje en zacht. Als het “opdroogd” word het lichter geel en wordt het keihard.
Onze “gids”
Na een paar minuten trokken we de damp en de stank echt niet meer en begonnen we de klim, samen met tientallen proestende dragers, de krater weer uit. We namen afscheid van onze lokale gids en besloten de beste man gul te tippen met Rp.50.000, een bedrag bijna evenveel als een lading zwavel. Uiteraard was dit niet voldoende. De man vond het wel zo eerlijk als omdat we met z’n tweeën waren we 2x Rp.50.000 moesten betalen. Uiteraard vertelden wij hem dat we geen prijs hadden afgesproken en dat het dubbele belachelijk was en hielden vast aan onze initiële fooi. Zo is echt alles een onderhandeling, zelfs het geven van fooien! 🙂
Ijen was echt prachtig en heeft een diepe indruk op ons gemaakt. Het werk wat deze mannen doen, onder deze erbarmelijke omstandigheden, is onvoorstelbaar. Toch werd er door alle werklieden veel gelachen, naar ons en met elkaar. We sloten ons minitourtje af met een laatste busrit van 2 uur naar de ferry. Daar hielp onze chauffeur ons nog even aan kaartjes voor de boot. En toen stonden we opeens in Bali! Shiiiittt!!
Links onze guide, rechts onze chauffeur, een enorme classic rock fan met name van de dramatisch gitaarsolo’s. Pracht vent!