Om 03.40 ging de bel van ons hostel in Arequipa. Het was Jarley, onze gids voor de trek door de Colca Canyon. We waren nog maar net hersteld van onze te gekke, maar zware trek naar Machu Picchu. Cañon de Colca is de diepste canyon ter wereld, met hoogte verschillen tussen het hoogste en het laagste punt van meer dan 3000m! Daarnaast zorgt het woestijn klimaat voor spectaculair landschap .
Vanaf Arequipa was het zo’n 4 uur rijden naar Chivay, waar we ontbijt kregen. Van de rit kreeg niemand in het busje iets mee. Omdat het het nog zo vroeg was, lag iedereen knock-out. Bij Pablo Tours in Arequipa, hoog aangeschreven op Tripadvisor, hadden we onze Colca Canyon, non classical tour geboekt. Dit betekende een iets andere route dan de reguliere, iets meer hiken, een groep van maximaal 6 personen en een hele goede Engels sprekende gids.
Dat het goed zat, werd meteen duidelijk met het eerste ontbijt. Een tafel vol met broodjes, ei, verse sapjes, koffie en thee. Bovendien bleken we Jarley als privé gids te hebben. We hopten het busje weer in voor de volgende stop: Cruz del Condor. Net als 68 andere busjes stopten wij hier ook. Op deze plek aan de rand van de canyon zitten een paar nesten van condors. Hierdoor is dit de beste plek om deze op 1 na grootste vogels ter wereld, met een spanbreedte van 3 meter, te zien. Wij hadden echter wat minder geluk. De thermals waren niet optimaal en de volwassen condors bleven weg. WeL zagen we een paar jonkies, aanzienlijk kleiner, langs scheren. Toch wel heel vet!
We reden door naar het dorpje Cabanaconde. Hier nuttigden we nog een vroeg lunch. We waren nu echt klaar voor de trek. De eerste dag wandelen zou een makkelijke worden. Maar een uurtje of 5 en voornamelijk dalen. De route was prachtig. Bij het verlaten van Cabanaconde liepen we eerst langs de rand van de canyon door glooiend landschap. Bij een uitkijkpunt liet Jarley ons de route van de komende dagen zien. Zag er (na de Salkantay Trek) niet heel heftig uit. “Onderschatting kan onze grootste valkuil zijn”, waarschuwde Sander nog.
We wandelden nog even vlak en toen begon de afdaling (cq hel voor Sander). Stokken hadden we niet en al gauw bleek dat Sander z’n spieren toch wat minder hersteld waren dan hij dacht. Dus ging de knieband maar om. Ook dit bleek al gauw niet voldoende en Sander leende de wandelstokken van de gids. De route naar beneden was verschrikkelijk voor Sander. Wij kenden de pijn, en voelden met hem mee. Desondanks konden we, mede door het vele wachten, erg genieten van prachtige uitzicht. Langs een pad aan de onderkant van een rotswand daalden we af. Vanaf daar ging het pad over in een behoorlijk steil zigzaggend gravelpad. We konden nu ons einddoel, de lodge, zien liggen! Het uitzicht was echt prachtig. We hoefden nu alleen nog maar een uurtje te dalen naar de rivier, een uurtje klimmen en dan nog maar een uurtje dalen richting de lodge. Peace of cake 🙂
We bereikten de lodge, Sander met tranen in z’n ogen. Ontzettend diep gegaan, maar het wel gewoon gehaald! De lodge lag prachtig op een wat hoger stukje land, tussen twee rivieren die samenkwamen. Met een biertje herstelden we in de hotsprings, gebouwd door de lodge eigenaren, aan de rand van de rivier. Heel relaxed! Na een goede maaltijd en warme douche, doken we ons bed in. De kamers waren erg simpel, maar hadden goede bedden. ‘s Nachts kwam er een flinke storm opzetten die de golfplaten daken van ons hutje een beetje optilden, een enorme herrie. Gelukkig sliepen we toch nog wat.
De volgende ochtend gingen we na een stevig en heerlijk ontbijt weer vroeg op pad. Sander was wonderbaarlijk genoeg weer enigszins hersteld. We begonnen met een aardige klim van een paar uur. We waren inmiddels aan de andere kant van de Canyon. Hier liepen we door kleine dorpjes waar vooral avocado’s verbouwd werden. Na een paar uur lopen, bereikten we een uitkijkpunt en konden we ons einddoel voor die dag zien: de oase! Een dotje groen, midden tussen de dorre droge omgeving. Wij begrepen die Inca’s wel, daar wilden we naartoe! Jarley had een verrassing; vers fruit, koekjes en snoepjes. Dat droeg hij dus al die tijd in die grote backpack van hem mee! 🙂
Inmiddels waren we alweer flink gestegen. We lunchten in een klein dorpje, alvorens we de afdaling richting de oase startte. Deze plek was voorzien van een kooi vol schattige cavia’s! Helaas denken ze hier in Peru heel anders over cavia’s en sterven deze vrijwel nooit een vredige huisdier dood.
Tot nu toe waren we vandaag voornamelijk gestegen en zagen de afdaling alle drie zwaar in. Gelukkig viel dat alles mee. Het pad was een stuk minder steil en bestond uit fijn grind, wat lopen redelijk makkelijk maakte. Het pad bracht ons in nog een uurtje langs een super mooie rivier en waterval naar de oase. We hadden het weer gehaald!
In de oase had de storm ook flink huisgehouden. Bomen waren omgewaaid en hadden een aantal daken van huisjes vernield. De lodge was verder gelukkig een hoop ellende bespaard gebleven. Na een biertje ploften we in het zwembad en besteedden zo de rest van de middag.
Koken waren ze hier beneden niet zo goed in. Vanuit grote industriële emmers kregen we eerst een onbeduidend soepje geserveerd. Als hoofdgerecht kregen we de creatie van macaroni met wat blokjes wortel, gegarneerd met rijst en patat (je moet wel aan je koolhydraten komen natuurlijk) en een gebakken (lees: verbrand) eitje. Zo goed als het eten gisteren was, zo slecht was het vandaag. Ah well, je moet toch wat eten, dus werkten we zoveel mogelijk naar binnen.
De wekker ging om 04.30. We raapten onze spulletjes bij elkaar en maakte ons klaar voor het laatste stukje hiken van deze tour. We hoefden alleen nog even canyon uit te klimmen, zo’n 1000m stijgen. Om niet helemaal kapot te gaan deden we dit voor de zon doorkwam. In een kleine 3 uur ploegden wij en heel veel andere toeristen naar boven. Dat was pittig, maar lukte. Een hele overwinning!
Vanaf de top van de canyon, liepen we terug naar Cabanaconde voor een heerlijk ontbijt en een half uurtje relaxen. Een uurtje later vertrokken we met een aantal anderen in een busje richting één van de vele stops, uitzichtpunten, hot springt, dronken we ‘Colca Sour’ (een Pisco Sour met cactusfruit) en aten we een heerlijke buffetlunch. Op weg terug naar Arequipa passeerden we zelfs een uitkijkpunt op 4900m hoogte! Met die hoogte hadden wij het best lastig, maar alle lama’s en alpaca’s, die in dit maanlandschap rondzwierven, duidelijk een stuk minder.
Vanaf dit hoge punt was het nog zo’n 2500m dalen richting Arequipa. De zon was net onder aan het gaan en de schaduwen die dit creëerden op het landschap, maakte het uitzicht echt adembenemend en een prachtig einde van een fantastische trip.
Dit was ook het laatste tourtje dat Sander met ons mee reisde. Het was echt te gek om hem er bij te hebben, te zingen, lachen, huilen en mooie herinneringen op te bouwen! Bedankt voor de toffe tijd!
