Veel hadden we gehoord over de Chalalan lodge in National park Madidi in de Amazone. Het kostte ons een vlucht van La Paz naar Rurrenabaque en een 6 uur durende bootrit om aan te komen op plaats van bestemming. Van een koel tot koud klimaat in La Paz op 3600 meter hoogte naar bloedje heet op 200 meter. We hebben een ongelooflijk mooie tijd gehad, die we nog lang zullen koesteren.
Het begon allemaal met een vliegtuig, een piepklein heul oud vliegtuig. Dat was even slikken. Een propeller motor, een gangpad met aan weerszijde een stoel en wij zaten vooraan. We keken zo mee over de schouders van de piloot. Nu hadden we eerder in een klein vliegtuig gezeten maar dit was wel even andere koek. Dit vliegtuig moest een bergketen over van tenminste 6000m hoog. Door alle druk en thermische winden stortte het vliegtuig soms tientallen meters naar beneden en zette de piloot weer koers omhoog. Als de druk weg zou vallen in de kabine zou het personeel zuurstofmaskers uitdelen die we zelf moesten inpluggen. Dit stond allemaal op een bordje naast onze stoel. Wij vroegen ons sterk af welk personeel… aangezien er alleen twee piloten waren die het waarschijnlijk druk genoeg hadden de boel onder controle te krijgen. We gingen er maar vanuit dt er op een vlucht van 35 minuten niet zoveel mis kon gaan.
Opgelucht dat we waren, toen we met beide benen op de grond stonden. En meteen maak je kennis met de hitte, je stapt midden in de jungle uit! We werden opgehaald door de organisatie van de lodge om alles voor ons verblijf te regelen in het lokale kantoor. Man, wat hadden we er zin in! Nog een nachtje in een hostel met zwembad!? en de volgende ochtend werden we opgehaald.
Aankomst in Madidi
Mario, onze gids, pikte ons op van het hostel en bracht ons naar een langwerpige motorboot met comfortabele stoelen en een dakje om ons tegen de zon te beschermen. Samen met een Zwitser een een Duitse stapten we in, een tof koppel waarmee we onze tijd in de amazone zouden doorbrengen. De bootrit was fantastisch! Over 2 verschillende rivieren naar de lodge. De boot moest af en toe geduwd worden omdat de rivier erg laag stond. 6 uur lang waren we onderweg, we hadden niet het idee dat we dieper de amazone in konden dan dit. Nog twee kilometer lopen met volle bepakking (dat was peentjes zweten in de klamme hitte) en we kwamen aan in een paradijsje. Chalalan, waarnaar de lodge is vernoemd, is een meer met allemaal hutjes en hangmatten eromheen. We kregen een welkomslunch (al het eten zat inbegrepen in het verblijf) en namen een duik in het meer met kaaimannen en piranha’s… volgens Mario waren ze vegetarisch. Super verkoelend! In de namiddag stond de eerste wandeling op het programma. We hadden heel veel geluk en konden howler en capuchin monkeys van dichtbij bekijken! In de avond maakten we onze bedden op met de mosquito netten en aten we een heerlijke maaltijd. Gezond eten was nogal een uitdaging in Bolivia, maar daar hoefden we ons hier geen zorgen over te maken.
Days in paradise
Na een mega uitgebreid ontbijt buffet, het is echt wonderbaarlijk hoe ze dit hier allemaal voor elkaar krijgen zo ver van de bewoonde wereld, liepen we een lange trail door de jungle. Eddie en ik waren nog niet helemaal geacclimatiseerd… Dus bewapend met liters water en insect repellent tuurden we door onze verrekijker naar vogels, veeel aapjes en insecten. Mario was een geweldige gids die ons super veel kon vertellen. Hij kwam uit de gemeenschap die nog eens 3 uur verder varen gevestigd was. Hij was hier opgegroeid en hij wist ook nog eens super veel over fotograferen, ik was zijn nieuwste fan. Na lang lopen hadden we lunch en even vrije tijd. Het weer was omgeslagen naar regen en onweer wat heerlijk verkoelend was, maar al snel weer plaats maakte voor de zon.
In de namiddag stond er een bootrit op de planning naar een fantastisch uitkijkpunt met als cadeautje, wilde papegaaien! We hadden een volle dag want na het diner stond de night walk op het programma. Hier moest ik wel even uit mijn comfort zone. Je ziet geen klap, hoort van alles en alles jeukt ineens ;-). Met onze hoofdlampen baanden we ons een weg door de jungle met tarantula’s, gifgroene kikkers, vleermuizen en andere lichtgevende wezens. Geen puma’s of jaguars helaas. Voldaan stapten we in ons bed, met een grote kever in onze kamer. Alles went.
De volgende ochtend hebben we op wilde varkens ‘gejaagd’! Een grote groep die enorm stonk! Ze maken veel lawaai maar roken ons al snel waardoor ze omkeerden. We slopen achter ze aan maar ze zijn behoorlijk agressief, dus we hielden een gepaste afstand. De middag brachten we door met relaxen en vissen! Vissen op piranha’s! Toen ik eenmaal zag wat er uit het meer kwam werd een duik nemen ineens een ander verhaal. We visten tot zonsondergang en vingen er drie! Trots dat we waren hielp ik in de keuken met klaarmaken en waren ze onderdeel van ons diner.
De laatste ochtend was aangebroken. Nog een vroege lange bootrit op het meer met veel vogels en een korte wandeling waar we heel veel mazzel hadden met het zien van een white hawk die aan het jagen was! Mario sloeg zijn boek open voor de lunch om uit te leggen wat we allemaal hadden gezien. Hij had bird watchers van ons gemaakt en ons alles bijgebracht over de Amazone. En een plekje in ons hart gestolen. De lange lange bootrit terug ging gepaard met een sprookjesachtige zonsondergang, een mooie afsluiter van een onvergetelijke tijd in de amazone.
Met het kleine vliegtuigje moesten we ook weer terug naar La Paz. Dit keer zaten we met een groep vreemde Japanners waarvan 1 het noodzakelijk vond de nooduitgang uit te testen, die vloog open vlak voor we opstegen. Wij zaten nog minder comfortabel in onze stoelen en met klamme handjes stegen we op. Maar we zijn er nog!
