We zijn alweer aanbeland bij het slotstuk van onze fantastische tour door Patagonië. Kriskrassend over de grens van Chili en Argentinië, hebben we in bijna 3 weken meer dan 4000km afgelegd. We begonnen in het Lake district bij Pucon & Bariloche. We kampeerden in National Parks. We reden over eindeloze vlakten, over bergpassen en door bossen. We zagen het schitterende gletsjer-landschap rondom El Chaltén en El Calefate en mogen deze fantastische tour afsluiten met Parque Nacional Torres del Paine! Lucky bastards dat we zijn!
Dit Chileense national park is een van de grootste trekpleisters van Patagonië. De ‘W-Trek’, vernoemd naar de vorm die je op de kaart loopt, die je hier kunt doen, wordt gezien als een van de mooiste hikes ter wereld! In 4 dagen liepen we zo’n 70km langs gletsjers, prachtige meren, beklommen we 3 bergpassen en eindigden met de magische granieten Torres del Paine. Dit alles onder soms barre weersomstandigheden, met aanhoudende wind van bijna 100 km/u. Eigenlijk, als ik er zo over nadenk, Patagonië in een notendop.
Dag 1
Na een lange rit van zo’n 1000km in 2 dagen kwamen we aan in Parque Nacional Torres del Paine. Hier stond ons een toffe verrassing te wachten. Omdat we over de dirtroads hier niet zo hard konden rijden, mochten de dakluiken van de truck open. Praktisch op het dak zittend, 4m van de grond, reden we af op het gigantische Paine Massief. Dit was echt gaaf!
We kampeerden de eerste nacht op een prachtige camping bij Lago Pehoe. Vanaf hier zagen we de ‘W’ van voren en konden een beetje inschatten hoe en waar we zouden gaan wandelen.
We ervoeren een, voor Patagonië, zeldzame windstille middag en Lago Pehoe creëerde een perfecte spiegel!
Dag 2
Vandaag begon de trek dan écht! Met uitgedunde bepakking staken we eerst in een catamaran het prachtige Lago Pehoe over en kwamen aan bij de eerste camping ‘Paine Grande’. Hier stonden onze tentjes al klaar en konden we onze zware tassen dumpen. Omdat we na de hike weer op deze camping zouden terugkeren hoefden we deze niet mee te sjouwen. ‘Easy day’ vandaag dus.
Een hike van zo’n 10km bracht ons naar het prachtige Lago Grey en de gelijknamige gletsjer. De afstand en looptijd mochten dan niet zo heftig zijn, zwaar was het wel. De ‘Patagonian Breeze’ kenden we. Nu werden we geconfronteerd met de ‘Patagonian Storm’. Bijna de gehele heenweg liepen we tegen een constante wind van 100 km/u in. Op de uitkijkpunten was de wind zo heftig dat je er met je volle gewicht in kon hangen en moest oppassen dat de kleren niet van je lijf waaiden.
‘s Nachts zette de wind nog steeds door en klapperde onze tent luid. We sliepen in reeds opgezette Northface tentjes. Tentjes van goedkopere merken en goedkoper materiaal hielden het slecht. Betere reclame voor Northface kun je je niet voorstellen.
Dag 3&4
Ondanks de herrie van de klapperende tentdoeken sliepen we best goed. Toen we wakker werden op dag 3 was de wind nog niet gaan liggen. Vandaag hadden we de langste en zwaarste dag lopen voor de boeg. 27km afstand + flinke stukken steigen en dalen!
We kregen een stevig ontbijt voorgeschoteld en gingen op pad. De wind hadden we voornamelijk in de rug. Gelukkig maar, want vandaag moesten we onze 13kg backpacks wel meezeulen. (We waren blij dat geen tent en eten voor 4 dagen hoefden te dragen).
De route begon door een woud van dode, zwart/grijs geblakerde bomen. Een aantal jaar geleden was er een Israëlische (benadrukte de gids meermaals) jongen die zijn wc papier wilde verbranden na een bezoek aan het bushtoilet. Dit ging niet helemaal goed en hij zorgde er eigenhandig voor dat er een enorm gebied afbrandde. Een grote impact op de flora en fauna van dit national park. Het zal tientallen jaren duren voor dit gebied zich hersteld heeft. Verschrikkelijk als dit natuurlijk is, had dit toch ook wel iets mysterieus!
We vervolgenden onze weg langs prachtige meren richting de French Valley. De wind over de meertjes blies zo hard dat deze windhozen creëerde. Een machtig gezicht!
De French Valley werd de 2e poot van de ‘W’. Alle meren en valleien hier zijn vernoemd naar ontdekkers en landen die hier voor het eerst hun expedities op touw zetten. We klommen de vallei in en bereikten na een uur of wat lopen de French Glacier. Een prachtige gletsjer, hangend aan een rotswand, die voortdurend in beweging is. Continu hoorde je gerommel, als onweer, van het afbrekende ijs!
We vervolgden onze weg dieper de vallei in. Het begon te betrekken. Het werd donkerder en donkerder. Niet veel later vielen de eerste spatjes regen. De gids zette ons voor een keuze: doorgaan of terugkeren. Natuurlijk wilden we doorgaan! We liepen verder en klommen hoger. De regen veranderde in sneeuw en het werd kouder en kouder. Het wolkenpak was nu zo donker en dicht dat we bijna niets meer zagen van de omliggende bergketen.
Opgejaagd door donkere wolken en sneeuw keerden we noodgedwongen terug en liepen na 1,5u weer in de volle zon. Alle laagjes kleding werden weer afgepeld. Niet veel later liepen we weer in de regen en wind en gingen deze zelfde laagjes weer aan. Ze hadden ons gewaarschuwd. Je hebt hier 4 seizoenen in een dag. We hebben het geweten!
Dag 4 was “an easy day”. We konden uitslapen, tot wel 8 uur. We hadden, met zo’n 11km ‘Patagonian Flat’ een van de kortste en eenvoudigste dagen lopen. Het landschap strekte zich uit en was weer volledig anders als de voorgaande dagen. Het weer hield zich vandaag goed en al na 4 uur lopen bereikten we kamp Torres del Paine.
Dag 5 – Torres del Paine!
Licht gespannen werden we wakker vandaag. De weersvoorspellingen waren niet al te best. De kans bestond dat we de beroemde Torres door bewolking niet zouden kunnen zien! Onze gids had echter hoopvol nieuws bij het ontbijt. Het was nu dan misschien zwaar bewolkt, maar als de voorspellingen klopten, zou het heel even opklaren rondom het middaguur.
Met nieuwe hoop begonnen we de wandeling over een zandpad langs de rand van een vallei. De bewolking in de verte hield aan. Via Camp Chileno doken we een bos in en klommen verder omhoog. Toen we het weer bos uitkwamen, begon het op te klaren. Nu stond het steilste en zwaarste stuk klimmen ons als enige nog in de weg van het zien van de granieten toppen.
In de inmiddels volle zon zwoegden we naar boven. Boven aangekomen trokken net de laatste paar wolkjes weg. Wow!!! Wat was dit mooi. En wat een bizarre toppen! Ontstaan doordat de buitenste zachtere laag door de vele jaren heen is geërodeerd en de harde granieten kernen zijn overgebleven.
Wat een kroon op deze al onvergetelijke mooie wandeling. Wat hebben we geluk gehad.
Wow!!
