De National Geographic heeft deze trek opgenomen in de top 25 beste treks ter wereld! Omdat de originele Inca trail vaak een jaar tot een halfjaar van tevoren uitverkoopt, was dit een goed alternatief. Aangekomen in Cusco konden we dit organiseren, aan de hoogte wennen en inkopen doen. Ook mentaal probeerden we ons voor te bereiden op de brute tocht van 80 kilometer en vijf dagen naar boven en naar beneden.
Donderdag ochtend 24 september was het zo ver en werden we om 05.00 opgehaald met een mini bus die we vervolgens inruilden voor een iets grotere mini bus. En daar ging er bij mij iets niet helemaal goed. We reden nog niet of er kwam buikkramp opzetten. Eerst dacht ik dat het de zenuwen waren, maar op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik het zoeken moest en dan duurt een rit van twee uur lang, heel lang. Volledig uit mijn doen kwamen we, al vrij hoog, aan op de plek waar we ontbeten. Ik zei tegen de jongens dat het foute boel was en trok een sprint naar de wc. En jahoor, een van de zwaarste treks van deze reis stond op het punt te beginnen en ik had voor het eerst na ruim anderhalf maand reizen accute en zware diarree. De shit was aan. Letterlijk. Na het ontbijt was het nog een half uur met de bus naar ons vertrekpunt, en ik? Ik zag het totaal helemaal niet zitten. Ik had geen oog voor iemand, en kon mij alleen maar focussen op de vijf uur lopen die we voor de boeg hadden. Een ‘makkelijke’ eerste dag werd een retourtje hel. Met heel veel moeite werkte ik mij stap voor stap door de kilometers heen. Maar we haalden het! Het eerste kamp was behoorlijk basic net als de lunch. Maar met de schamele matjes had Eddie een bedje voor mij gemaakt. Moe, teleurgesteld en vol met sand fly beten ben ik maar gaan slapen in de hoop op te knappen. Want morgen hadden we de zwaarste dag. Afhankelijk van hoe de nacht verliep zou ik omkeren (dit had Sander voorzichtig geopperd) of overwegen om met de muilezel naar de top te gaan. Dat laatste ging mijn trots te boven. Gelukkig at ik ‘s avonds goed en sliep ik oke. Helaas was het nu Eddie zijn beurt. Meteen aan de remmers en nog wat uurtjes slaap. In de ochtend keken we elkaar aan.. nee, geen twijfel we gaan die berg op!
De barre tocht naar 4630 meter
Na opnieuw een heel basic ontbijt en een theetje voor Eddie zijn buikproblemen, met iets ondefinieerbaars erin, begon de klim. Door de hoogte en de weersomstandigheden ging dit onze zwaarste trek ooit worden. Wat kan ik ervan zeggen.. De omgeving was echt fenomenaal. Maar we waren beide sterk verzwakt door de diarree en de hoge treden gingen mij behoorlijk lastig af. Hoe hoger we kwamen, hoe kouder het werd. Ook kwamen de poncho’s tevoorschijn. De laatste 120 meter kon ik niet meer nadenken, kregen we weinig zuurstof binnen, waren mijn handen bevroren en nam iets anders het van mij over. Samen bereikten we uiteindelijk de top, wat een opluchting! Alleen zagen we door de wolken geen klap, hooguit 20 meter. Geen fantastisch uitzicht dus. Maar hoe zwaar de tocht naar boven ook was het landschap was adembenemend, de flarden wolken waar we doorheen liepen maakten het mysterieus en de kleine zonnestralen die er af en toe doorheen kwamen maakten de rotsen en bergen machtig mooi.
Na de opluchting en de adrenaline van het bereiken van de top deed vooral ook veel pijn. En de tocht naar beneden moest nog beginnen, maar liefst 1700 meter dalen. Eddie en ik waren vastbesloten dit heel rustig aan te doen vanwege de knieeen. Hierdoor raakte we iets achterop de groep en raakte we tot overmaat van ramp de gopro onderweg kwijt. Kak. ja we moesten terug. Dus hij zei oke, jij blijft hier en gaat nergens heen. Ik, lichtelijk geirriteerd, natuurlijk ga ik nergens heen. En hij vond hem! Het was mistig, regenachtig, glad en we hadden nog een lange weg te gaan. Toen we eindelijk aankwamen bij de lunchplek waren we uitgevochten. Maar we hadden nog vier uur tegaan, door de jungle dit keer. Het warmde op en langzaam zagen we het landschap veranderen. De sneeuw en rotsen verruilden we voor een vallei met jungle. Sander besloot na zijn enorme tempo met ons op te lopen en de muziek ging aan. Dat hielp ons alle drie verder. Om 17.30 kwamen we aan in ons tweede kamp (om 06u waar we gestart) ik was volledig door de spier in mijn knie heen gelopen, buigen kon niet meer. Maar de zwaarste dag zat erop, morgen zouden we wel kijken hoe we ons voelden. A special note to Eddie, die mij zoals gewoonlijk erdoorheen gesleept heeft zoals alleen hij dat kan.
Hot springs!
Een easy day. Slechts vijf uur lopen en bijna vlak. We hadden alle drie goed geslapen en de spierpijn viel ons mee! Wel ben ik meteen mijn knieband gaan dragen. Onze guide ‘cesar’ probeerde ons in gebrekkig Engels iets uit te leggen over het gebied. Dat ging niet veel verder dan important mountains en important rivers. Ahh well. Het was een lieve jonge maar hij had nog wat werk aan zijn Engels. Note to self, volgende keer besparen we niet meer al teveel op de tour en betalen we iets meer voor iets meer kennis. De wandeling was echter prachtig! Al konden we stiekem de hot springs al ruiken. We zaten in een toffe groep met oa vier polen die in het kamp in de middag hun eerste shotje inka tequilla naar binnen werkte voor slechts 1 sol per shot (0,25ct). Maar voor ons telde maar 1 ding; Badkleding aan en gaan! We sprongen in het warme en comfortabele water! Het water weer uit was echter een behoorlijke uitdaging. Zodra er een stukje lichaam bovenwater kwam was je doelwit voor muggen, sand flies en wie weet wat nog meer. We waren al behoorlijk te grazen genomen dus als een gek het water uit en aankleden. Maar wel schoon en ontspannen! Tijdens het diner werden we door de Polen voorzien van echte Poolse wodka wat overging naar Inka tequilla en bier… bad combination..
Ziplinen en de tocht naar Aqua Calientes
We hoefden pas om 07u op! Wat een feest, uitslapen! Zoals iedere ochtend werden we gewekt met coca thee. Ondertussen hadden we alle tijd om onze daypacks opnieuw te ordenen. Na vandaag geen paarden meer maar alles zelf dragen. De paarden droegen maximaal 5 kilo per persoon. We hadden het van tevoren zo voorbereid dat de 15 kilo inclusief slaapzakken in drie daypacks moest passen. Waar andere worstelden met grote backpacks voelden we ons ontzettend slim ;-). We moesten nog 4 uur lopen in de middag met alle bagage in alleen onze daypacks. Maar de ochtend stond in het teken van ziplinen (dit hebben we bewaard voor een andere blog). De adrenaline rush was een welkome afwisseling en we skipten een stuk lopen. We zaten inmiddels behoorlijk laag en het was warm. De tocht van vier uur lopen ging richting het bergdorpje Aqua Calientes. De laatste standplaats voor iedereen die Machu Picchu bezoekt. Het ging ons, ondanks volle bepakking goed af, wellicht worden we met de dag fitter. We sliepen in een hostel vanavond! Een echt bed!
Machu Picchu
Om 04u opstaan-is-vroeg. Maar om 05u moesten we voor de gate staan voor de allerlaatste uitdaging, 1800 treden omhoog om Machu Picchu te bereiken. Dat laatste stuk gingen we natuurlijk niet met het busje doen. Bepakt met snacks en onze laatste schone shirts begon de klim die iets langer dan een uur zou moeten duren, wij deden het in vijftig minuten. Bezweet maar voldaan kwamen we boven, en binnen enkele minuten ging de gate open. Daar sta je dan in het zweet, naast alle fris en fruitige mensen die net uit de busjes stappen. Maar die hadden niet dezelfde voldoening als wij (gingen we maar even vanuit).
Samen met onze guide en een beetje regen zagen we de eerste glimps van Machu Picchu. De sluier bewolking maakte de stad nog mysterieuzer. Een beetje stil sjokten we achter de guide aan (die een stuk beter Engels kon). Hij wist veel te vertellen maar 90% is speculatie. Omdat alle historie is vernietigd door de Spanjaarden is er vrijwel niets bekend over de Inca’s. Eeuwig zonde! We kunnen alleen maar gissen naar wat er op deze plek gebeurde of waar hij voor diende. Halverwege de tour brak de zon door, wat Machu Picchu oogverblindend mooi maakt. We hadden de hele dag om rond te slenteren onze trein terug naar Cusco ging pas om 22.00. Na de lunch wordt het een stuk rustiger en vonden we een mooie plek om Machu Picchu te bewonderen vanaf de sungate!
Een tocht die we alle drie nooit meer zullen vergeten. Wat hebben we ongelooflijk afgezien maar Machu Picchu was iedere stap, iedere druppel zweet, iedere traan dubbel en dwars waard. En de weg ernaartoe was eigenlijk net zo mooi.
