Nog maar net bijgekomen van onze fantastische trip door Salar de Uyuni, kwamen we aan in een klein Chileens plaatsje, San Pedro de Atacama, aan de rand van de Atacama woestijn! Dit kleine plaatsje is de ‘jump-off’ om de te gekke omgeving te ontdekken.
Laguna de Cejar
In ons hostel ontmoetten we een wat ouder stel uit Groot Brittanië. We raakten aan de praat en na een fles wijn, boden ze ons aan ons de volgende ochtend mee te nemen in hun gehuurde Toyota Hillux pickup. Lucky us!
We crossten via dirtroads over de zoutvlakte die vlak bij San Pedro lag. De enorme vlakte werd omringd door bergen en vulkanen van bijna 6000m, die we eerder van de Boliviaanse kant hadden zien liggen. Na een prachtige rit kwamen we aan bij Laguna Cejar, een prachtig zout water meer. Vooral de enorme kleurcontrasten die ontstonden door het wit van het zout, blauw van het water en het bruin / grijs van de bergen maakten het een schitterend tafereel!
Sandboarding
Na deze te gekke ochtend vervolgenden we, deze nu al toffe dag, met Sandboarding. Annie had nog nooit op een snowboard gestaan en ik maar 2 keer eerder, dus we waren benieuwd hoe dat zou gaan.
Met een busje reden we Valle de la Muerte in. Hoge rotswanden aan weerszijden van de smalle weg maakten na een paar minuten rijden plaats voor 150m hoge zandduinen! We kregen onze gear, helm, schoenen en board, aangemeten. Toen begon het zware gedeelte, in de hitte het mulle zand met board opklimmen.
We waren aangesloten bij de beginnersklas. Nadat iedereen was uitgehijgt van de klim, kregen we wat uitleg, waarna we het zelf mochten proberen. Het was even oefenen, maar na een tijdje lukte het ons beiden langer dan 5 seconden te blijven staan. En later zelfs echt een beetje feeling te krijgen met het board en het mulle zand. We hadden het ontzettend naar ons zin en kregen al helemaal zin om meer te boarden.
Na een keer of 8 omhoog klimmen konden we echt niet meer en zat de tijd er ook op. Of ik nog een keer wilde? “Alright, let’s go, one more time!” Druipend van het zweet klom ik nog een keer naar boven, bijna naar het hoogste punt van het duin. Ik genoot nog een keer van het adembenemende uitzicht en klikte in m’n board. Ik volgde alle tips die de instructeur me had gegeven op, over het maken van goede bochten, maakte flink wat snelheid en knalde naar beneden. Hij ging lekker! …tot ik wat overmoedig werd en een bocht iets te hard insneed, zonder m’n gewicht te verplaatsen en crashte met een aantal spectaculaire rollen. Ik veegde het zand uit m’n oren en gezicht en vervolgde m’n weg naar beneden. Gelukkig val je niet hard in het zand!
Valle de la Luna
Misschien wel hét hoogtepunt van alle activiteiten die je rondom San Pedro kunt doen, zij het behoorlijk toeristisch. Op een toertje vertrokken we om 4 uur vanuit San Pedro. Eerst kregen we uitleg over dit ‘maan-achtige’ landschap terwijl we verschillende plekken bezochten. We eindigden aan de rand van de vallei met een prachtige zonsondergang die eerst het landschap verlichte en daarna de Andes bergketen rood/paars deed oplichten. Ik kan m’n best doen dit landschap te beschrijven, maar (mijn) woorden kunnen niet goed genoeg beschrijven hoe fantastisch mooi dit was.
Stargazing
Door de weinige lichtvervuiling en de bijna altijd heldere nachten is de Atacama woestijn een perfecte plek om de sterrenhemel te bewonderen. Het was net volle maan geweest hier in San Pedro. Toen we deze toer wilden boeken, leerden we dat een volle maan de ‘vijand’ is van astronomy tours, door het enorme licht wat de maan verspreid aan een heldere hemel als deze. We hadden echter geluk. De maan zou pas later opkomen en er zou net genoeg tijd zijn om even door de telescoop te kijken en meer te leren over sterren, planeten, de maan en het heelal.
In een ‘private observatory’ net buiten San Pedro werden we opgewacht door een hyper enthousiaste Amerikaanse astronoom. Zonder zich voor te stellen moesten we een voor een door de flinke telescoop kijken. Er was een bijzondere ster te zien. Door de telescoop zagen we een rond klein puntje met een rode gloed, inderdaad een ster. Bijzonder? Als jij het zegt.
Het verhaal van de astronoom dat volgde de rest van de avond, deed ons wat meer beseffen waarom het bijzonder was dat we deze ster zagen. De Amerikaan kende de hemel als zijn broekzak. Binnen twee uur vertelde hij over blauwe en rode sterren, de geboorte en dood van sterren, hoe telescopen werken, hoe de maan beweegt, hoe wij bewegen ten opzichte van andere planeten, mogelijk buitenaards leven, de ontwikkelingen op mars, de ‘darkside of the moon’ en nog veel meer. Meerdere malen onderbrak hij zijn verhaal en rende naar buiten om te kijken hoe de sterrenhemel zich ontwikkeld had en mochten we weer door de telescoop kijken. Aan het einde van zijn verhaal ging hij nog eenmaal kijken en vond een sterren cluster. Door de telescoop zagen wij het ook, heel helder. Wow!! Een ophoping van heel veel sterren met een felle gloed gecreëerd door nog veel meer sterren.
Toen kwam de maan op en ‘verdween’ de melkweg en ook dit sterrencluster. De maan kwam op vlak achter de hoogste vulkaan in de buurt, echt een te gek gezicht.
De telescoop werd gericht op de maan en met een speciaal filter mochten we allemaal nog een keer kijken. Normaal gesproken geeft de maan zoveel licht dat het oppervlak van de maan zelf niet te zien is. Dit filter voor de telescoop voorkwam dit. Ik zag de maan zoals ik deze nog nooit met m’n eigen ogen gezien had. Je kon verschillende heuvels, bergen en kraters herkennen, heel cool! Na dit moois was de tour helaas afgelopen en stapten we nog vol discussiërend weer in de bus die ons naar San Pedro bracht. ‘s Nachts duizelde het bij ons beiden en konden we aan niets anders denken dan aan zwarte gaten, standbeelden op de ‘dark side of the moon’ en buitenaards leven in galaxies heel ver weg.
