Treinreizen zijn niet heel gebruikelijk meer in Brazilië. Om verschillende redenen zijn er nog maar een paar trajecten die je per trein kunt afleggen. De Serra Verde Express is daar een van. Van de stad Curitiba, 6 uur bussen ten zuiden van Sao Paulo, rijdt een trein in 4 uur dwars door het ‘Atlantic Rainforrest’ naar het plaatsje Morettes.
07.45 stonden we paraat op het station van Curitiba. We hadden kaartjes voor de ‘Turistico classe’ geboekt. Dit betekende redelijk comfortabele stoelen, een snackboxje (bestaande uit crackers en pennywafels), een flesje water en een Portugees sprekende gids. Om 08.15 gingen de hekken open en zochten we onze coupé op. We hadden vaste plaatsen en hoopten op stoelen aan de linkerkant van de trein, garantie op de beste uitzichten (aldus de Lonely Planet). Omdat de trein van rijtuigvolgorde veranderd is van te voren nooit duidelijk of je aan de linker- of rechterkant zit. We hadden geluk! De Portugees sprekende gids begroette ons vriendelijk en vond het duidelijk jammer dat we geen woord Portugees verstonden en we dus weinig zouden meekrijgen van zijn uitleg.
De rit begon niet heel spannend. Het duurde zeker een uur voordat we de buitenwijken van Curitiba door waren. Toen begon de omgeving langzaam wat groener worden. We zaten midden tussen een enorme familie die hun jaarlijkse uitje deden. Overal schreeuwende en rondrennende kinderen die zich na uitgeraasd te zijn, alle 12 op de 2 banken naast ons positioneerden. 🙂
We werden aangetikt door de gids. Hij zei van alles in het Portugees. We begrepen hem niet en antwoordden in half Spaans, half Engels. Na even begrepen we elkaar enigszins. We moesten naar links kijken, er kwamen mooie watervallen aan! We reden inmiddels over een begroeide klif en links van ons waren inderdaad prachtige watervallen te zien!
Vanaf hier leek het vanaf elke bocht en en elke tunnel mooier te worden. De kliffen werden steiler, de bergen om ons heen hoger en de afgronden dieper. Inmiddels had de gids een van de vaders van de kinderen bereid gevonden om af en toe wat te vertalen in het Engels. Zo kregen we toch nog wat mee van de uitleg van de gids. De kinderen begonnen nu toch ook wel benieuwd te worden wie die gekke buitenlanders waren en stelden via hun vader, en een beetje met het op de basisschool geleerde Engels vragen aan ons.
Toen de uitzichten, inderdaad aan de linkerkant, echt adembenememd werden duurde het niet lang voordat we er een van de kinderen tussen Annie en mij instond en toch eigenlijk wel op schoot wilde om goed naar buiten te kunnen kijken. Het hoogtepunt van de de treinreis was een stalen brug die een enorme afgrond overbrugde. Vanaf de brug was het uitzicht echt schitterend!
Na vier uur treinen tuften we het dorpje Morettes binnen. De familie en de net vervelend wordende kinderen (4 uur treinen is ook lang) gingen hier lunchen en zeiden ons vriendelijk gedag en wensten ons nog een fijne reis.
De treinreis was echt fantastisch, maar wij waren nog niet op onze eindbestemming voor vandaag. Met volledige bepakking sjokten we naar het busstation. 20min later slingerden we in een stadsbus de snelweg op, richting het kustplaatsje Paranagua. Daar zouden we overstappen op een boot richting het idylische eilandje zonder auto’s en motors, Ilha Do Mel, maar daar later meer over.
