Vuurland & Usuaia

Ik noemde in de vorige Zuid Amerika blog Torres del Pain ons slotstuk van onze Patagonië trip. Dat was niet helemaal waar en doet te weinig recht aan onze laatste 1000km zuidwaarts. Voordat het echt er echt allemaal opzat, doorkruisten we eerst nog Vuurland en bezochten we Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld. We zijn inmiddels alweer een tijdje aan het reizen door Centraal Amerika, maar hier even een terugblik op deze bijzondere tijd.

Bushcamping

Na een enorm stuk rijden door niemandsland bereikten we de historische Straat van Magallan. Een straat die de Atlantische met Pacifische Oceaan verbindt. Beroemd en berucht om de vele schepen die hier zijn vergaan door de harde wind. Omdat het ook vandaag, zoals bijna altijd in Patagonië, hard waaide, voeren de veerponten niet. Het zou waarschijnlijk een uur of 4 duren voordat ze weer zouden gaan, als we geluk hadden. Geluk hadden we, binnen 3 uur reden we met onze enorme truck de pont op en staken we het ruige water over.

We vervolgden onze weg door niemandsland. De vlakten waren nog uitgestrekter, wat de wind vrij spel gaf. We zouden vanavond gaan ‘Bushcampen’. Dit klinkt romantischer dan het in werkelijkheid was. Vuurland bestaat bijna volledig uit schapenboerderijen, zogenaamde Estancias. Kolossale stukken afgebakend land, waar verschillende kuddes schapen met herders rondtrekken, eigendom van slechts een paar eigenaren. Om 7 uur ‘s avonds vonden we in het schemerlicht eindelijk een plekje waar de prikkeldraad hekken ophielden en we ons kamp konden opzetten. Het waaide ontzettend hard en het was al flink koud. Omdat ik in de kookgroep zat en binnen een paar uur 24 hongerige monden moest voeden, zorgde Anne voor de tent. Het woei zo hard dat Anne 3 andere personen nodig had om het voor elkaar te krijgen.

Enigszins beschut achter onze Dragoman truck kookte ik samen met 4 reisgenoten Hutspot met worstjes. Precies wat we nodig hadden tijdens deze koude avond. Na het eten ontstond er nog even paniek omdat er een poema vlak bij ons kamp gespot was. Snel kregen we nog even instructies voor het slapengaan hoe te handelen, mocht je hem tegenkomen bij het plassen. Alright, slaap lekker 🙂

De hele nacht had onze tent als een gek geklapperd en geschut van de wind. Na deze brakke nacht slaap ging om 05.30 alweer de wekker. Buiten was het nog steeds rond het vriespunt, maar gelukkig waren we niet ingesneeuwd. Snel pakten we onze tentjes in, werkten ons ontbijt naar binnen en stapten weer in de truck voor onze laatste dag rijden. Stiekem waren we best wel gehecht geraakt aan de truck, het kamperen en deze eenvoudige levensstijl.

Tijdens deze tour zijn we de grens van Chili en Argentinië 4 keer overgestoken. Na een paar uur rijden, deden we dit voor de 5e en laatste keer. Deze keer van Chili naar Argentinië. Een paar uur verder reden we langs de Atlantische kust, de bewoonde wereld weer binnen. Via nóg een schitterende weg door het laatste stukje Andes bereikten we Ushuaia, de meest zuidelijke (grote) stad ter wereld.

Wow het zat er op. Met gemengde gevoelens laadden we voor de laatste keer de onze tassen uit de truck. ‘s Avonds aten we voor de allerlaatste keer samen met de groep en proostten we op deze fantastische trip. 3 weken op elkaars lip tijdens zo’n tour is (naast dat het een erg interessant sociaal experiment is) best intensief, maar echt te gek. We hebben nieuwe vrienden gemaakt, vrienden over de hele wereld, mensen die we zeker nog vaker zullen zien en opzoeken.

Sailing ‘The End of the World’

Ushuaia ligt schitterend aan het beroemde Beagle kanaal en aan de voet van het laatste restje Andes van Zuid Amerika, wat in Vuurland weer opduikt. We waren net na lunchtijd aangekomen, wat ons anderhalve dag gaf om dit gebied te verkennen. Daarna zouden we alweer terugvliegen naar Buenos Aires. Achteraf hadden we best wel spijt dat we hier niet meer tijd hebben genomen. Desondanks besloten we niet te veel op ons bordje te nemen na de intense trip die we achter de rug hadden.

De volgende ochtend meldden we ons in de haven. Grote cruiseships lagen klaar om naar Antarctica vertrekken. Wij zouden ‘slechts’ gaan zeilen op het Beagle kanaal. Antarctica bewaren we voor ooit een andere keer, je moet wel wat te dromen over houden 🙂

Op een zeilboot van een meter of 10 voeren we drie uur lang over het Beagle kanaal. Het was koud, soms sneeuwde het en soms kwam de regen door de harde wind horizontaal aanvliegen. Maar na even de haven uit motoren werden de zeilen gehesen en zeilden we, op het Beagle Kanaal! Gewapend in dikke sokken, thermo ondergoed, een extra shirt, onze dikste truien, regenjassen, handschoenen, mutsen en nog extra veel te grote waterdichte pakken, waagden we ons aan dek. 3 uur lang voeren we langs een aantal eilanden, waarvan we er een bezochten. Op een van de eilanden zat een enorme zeeleeuwen kolonie. Een ander eiland ‘H-Island’ nestten een enorme hoeveelheid aalscholvers, prachtige vogels! Vanaf het water konden we pas echt goed zien hoe mooi Ushuaia ligt en hoe indrukwekkend dit arctische landschap is.

Helikopter blik

Terug aan wal had Annie nog een enorme verrassing voor me. Ze deed gisteren en vandaag al een beetje nerveus en ik begreep niet helemaal waarom. Dat werd allemaal duidelijk toen ik opeens gecommandeerd werd om snel m’n spullen te pakken en klaar te staan. We werden opgehaald door een taxi. Ik had nog steeds geen idee. “Eddie, we gaan een helikoptervlucht maken, alvast voor je 30e verjaardag!” Veeeettttt!!

Op het heliport stapten we samen met de piloot in een kleine 4 zitter helikopter, bijna geheel van glas. Heel smooth bereikten we een flinke hoogte en was Ushuaia nog maar een heel klein dorpje. Over de haven en de enorme cruise schepen vlogen we richting de bergen van Vuurland. Vlak langs de besneeuwde bergwanden klommen we en daalden we. We vlogen naar een prachtig groen meer in een bergpan “Emerald Lake”. Dit was echt te gek! Na een paar rondjes bij het meer keerden we terug. We vlogen langs en over nog meer bergen, over Ushuaia, de haven en landden weer veilig op het heliport. Het was echt schitterend dit alles na vanochtend vanaf het water, het nu ook vanuit de lucht te kunnen zien! What a present!!! En ik was nog niet eens jarig!